Çocukken en büyük tutkum gökyüzünde uçmaktı. Uçmak, gökyüzünde süzülürken hayata bakabilmek nasıl mümkün olacaktı? Uçan balon. En iyisi uçan balon. Ucundan tuttuğum ip beni bir gün havalandıracak zannederdim. Ay dedeyi yakından görsem yetecekti bana. Ve ne zaman rüzgâra kapılıp ucunda iple gökyüzünde uzaklaşan bir balon görsem yakınlarda bir çocuğun hıçkırarak ağladığını duyarım.

   Ay dedeye gidemeyecek olmanın hüznü çöker o minik kalbime ve uzaklaşan balonun ardından ta ki ufukta kayboluncaya kadar nemli gözlerle bakar dururdum. O çocuk büyüse de içindeki balona ve gezegenlere merakı eksilmiyor.

   Gezegenleri ipin ucuna bağlanmış bir astronot ve karşısında hep olduğu gibi büyülenmiş gözlerle onları izleyen minik bir çocuk.




Ay



Gece karanlığında,
Oturuyorum bir yolda.
Ne kadar yalnız olduğumu düşünsem de,
Bulutların ardından ay gülümsüyor,
Onun ardından ben gülümsüyorum.
Sanki iki sevgili.



                           Kurtuluş ÇELEBİ