il-mek-tup




kendi adını an
sen ki
bir yaşamdan arta kalan
yenilmekler yumağısın


sen ki yenile
yenile dağılan,
boşluğun vicdanında
büyüyen çığlık,
baltasız insanlığın
makyajlı putlarına kırgın
ve evet en azından kırılan
bir köpeğin ölümüne
aldırmadan yaşamaktan
azledilmişsin.


kendi adını an
dilini ısırmaktan
yarayı yaşatmaktan
hezeyandan, yıkımdan
haşyetten ve duadan
örülen yazgını giymişsin
bir idam mangasında
dürülmüş geçmiş zaman


sen ki
zamanın ardını kollamadan
alkıştan, şölenden ve
gamdan
birbiri ardınca sıralı
yafta ve yargılardan
kendi oyuğunu meşhur etmişsin


bu oyuk ki alınlardan taşan
müebbet oyuna dahil değil
sen yine de kendi adını an
kabuktan önce kırılan öz,
birden sonra sıfır
ve
yatayda büyüttüğün yankıdan
fazlası değilsin



                           ŞEYMA TEMİZSOY