İNSANIN DEPREMİ



Ensemden yakalarken hayat yaka paça
Kalbime inmedi siyahın gölgesi
Direndim.

Velhasıl

Ölüme az kala
Ben şiir oldum.

Sevda dedim
Hasret dedim
İsyanla mayaladım mürekkebi
Kâğıttan kuşlar yaptım
En çok da
Kurşunun tozuna bulandım
Konuşamadığımda sustum.
Susamadığımda yazdım.

Sitemim de yok.
Vasiyetim de...

Bir intihar hatırası değil bileğimdeki izler
Yıllarca çalılara takılmış umutları topladım
Göğüs kafesime gerdiğim iplere
Kaç defa
Asimetrik yalnızlıklarımı astım.
Ürkek bir fay hattı geçer.
Ağır yaralı iç organlarımdan
Siz deyin ahmaklık
Bence meydan okuma
Daima tehdit var
Kalbimden gelen artçılarda.

İnsanın depremi olmalı bu
Bir imparatorluğun yıkılışı belki İyi niyet dediğin
Enkaz altında kaç gün yaşar ki?




                     Sonay KARASU